Esther 15.2
Vulgate

¹ et mandavit ei (haud dubium quin esset Mardochaeus) ut ingrederetur ad regem et rogaret pro populo suo et pro patria sua
² memorare inquit dierum humilitatis tuae quomodo nutrita sis in manu mea quia Aman secundus a rege locutus est contra nos in mortem
³ et tu invoca Dominum et loquere regi pro nobis et libera nos de morte
⁴ Die autem tertio deposuit vestimenta ornatus sui et circumdata est gloria sua
⁵ cumque regio fulgeret habitu et invocasset omnium rectorem et salvatorem Deum assumpsit duas famulas
⁶ et super unam quidem innitebatur quasi prae deliciis et nimia teneritudine corpus suum ferre non sustinens
⁷ altera autem famularum sequebatur dominam defluentia in humum indumenta sustentans
⁸ ipsa autem roseo colore vultum perfusa et gratis ac nitentibus oculis tristem celabat animum et nimio timore contractum
⁹ ingressa igitur cuncta per ordinem ostia stetit contra regem ubi ille residebat super solium regni sui indutus vestibus regiis auroque fulgens et pretiosis lapidibus eratque terribilis aspectu
¹⁰ cumque elevasset faciem et ardentibus oculis furorem pectoris indicasset regina corruit et in pallorem colore mutato lassum super ancillulam reclinavit caput
¹¹ convertitque Deus spiritum regis in mansuetudinem et festinus ac metuens exilivit de solio et sustentans eam ulnis suis donec rediret ad se his verbis blandiebatur
¹² quid habes Esther ego sum frater tuus noli metuere
¹³ non morieris non enim pro te sed pro omnibus haec lex constituta est
¹⁴ accede igitur et tange sceptrum
¹⁵ cumque illa reticeret tulit auream virgam et posuit super collum ejus et osculatus est eam et ait cur mihi non loqueris
¹⁶ quae respondit Vidi te, domine, quasi angelum Dei et conturbatum est cor meum præ timore gloriæ tuae.
¹⁷ Valde enim mirabilis es, domine, et facies tua plena est gratiarum
¹⁸ cumque loqueretur rursus corruit et pene exanimata est
¹⁹ rex autem turbabatur et omnes ministri ejus consolabantur eam